Co to jest seler: przegląd, zasady stosowania i technologia uprawy

Seler to produkt o bogatym składzie chemicznym i ujemnej zawartości kalorii. Korzenie, ziele i ogonki są wykorzystywane do spożycia na świeżo oraz przygotowania pierwszego i drugiego dania. Roślina ma wiele przydatnych właściwości, korzystnie wpływa na zdrowie kobiet i mężczyzn, normalizuje stan dny moczanowej, reumatyzmu i kamicy moczowej.

Kultura jest bezpretensjonalna w pielęgnacji, jednak aby uzyskać bogate zbiory, zaleca się przestrzeganie zasad techniki rolniczej. W tym artykule opowiemy Ci wszystko o selerze: jak wygląda, gdzie i jak rośnie, jak wykorzystuje się go w kuchni i medycynie ludowej.

Co to jest seler

Czym jest seler – warzywo czy zioło? Jest to roślina warzywna, której jadalne są wszystkie części – korzenie, liście i łodygi.

Seler to roślina dwuletnia z rodziny Apiaceae lub selera. Miejscem narodzin kultury są kraje śródziemnomorskie. Starożytni Egipcjanie i Grecy używali go do leczenia patologii narządów wewnętrznych. Gdzie rośnie kultura? Seler najlepiej rośnie w klimacie umiarkowanym, na glebach wilgotnych, bogatych w azot. Roślina charakteryzuje się odpornością na niewielkie przymrozki i łatwością pielęgnacji.

Wyróżnia się trzy rodzaje kultury: źródło, ogonkowaty (łodyga) i seler liściowy. Porozmawiajmy o każdym z nich bardziej szczegółowo.

Źródło

Seler korzeniowy w pierwszym roku wegetacji tworzy roślinę okopową o barwie szarobiałej, okrągłym kształcie, o masie około 500 g i średnicy 5-12 cm. Miąższ jest biały lub kremowy. Liście są trójklapowe.Pędy osiągają wysokość 0,5 m.

Okres wegetacyjny wynosi 180-200 dni. W drugim roku roślina wytwarza metrową łodygę kwiatową z kwiatostanami zawierającymi brązowoszare nasiona. Przed gotowaniem odcina się cienką skórkę.

Zdjęcie pokazuje, jak roślina kwitnie.

Trzon

Seler łodygowy to roślina dwuletnia ceniona za soczyste, grube łodygi w kolorze zielonym, białym, różowym lub czerwonym. Najbardziej cenione są odmiany samobielące – łodygi mają słodki smak bez goryczy. Seler z czerwonymi ogonkami jest mrozoodporny do –5°C, a zbiór odbywa się przed końcem października.

W pierwszym roku wzrostu tworzą się grube ogonki do 1 m wysokości i zielona masa. W drugim roku pojawia się szypułka z nasionami. Okres wegetacyjny w zależności od odmiany wynosi 80-180 dni.

Na zdjęciu seler ogonkowy.

Arkusz

Seler liściasty jest rośliną dwuletnią. W pierwszym roku tworzy się rozeta ciemnozielonych liści. W drugim roku pojawia się łodyga o wysokości 0,3-1 m i kwiatostan. W drugiej połowie lipca roślina wchodzi w fazę kwitnienia, a na początku sierpnia dojrzewają nasiona. Następnie roślina umiera.

Odmiana liściasta nie tworzy grubych łodyg i dużych korzeni. Zieloni są używane świeże - wkładane do sałatek, pierwszego i drugiego dania. Liście faliste przypominają pietruszkę, ale mają inny, wyraźny aromat i smak.

Zdjęcie przedstawia liściastą odmianę rośliny.

Skład chemiczny

Seler jest bogaty w witaminy, minerały, łatwo przyswajalne węglowodany, witaminy i związki aromatyczne. Skład chemiczny selera ogonkowego i liściowego jest taki sam. Tabela pokazuje skład witamin i minerałów ogonków liściowych i zieleniny (na 100 g).

Tabela przedstawia skład chemiczny korzenia selera (na 100 g).

KBZHU

Wartość odżywcza korzenia selera na 100 g:

• zawartość kalorii - 42 kcal;
• białka - 1,5 g;
• tłuszcze - 0,3 g;
• węglowodany - 7,4 g.

Wartość odżywcza ogonków na 100 g:

• zawartość kalorii - 12 kcal;
• białka - 0,9 g;
• tłuszcze - 0,1 g;
• węglowodany - 2,1 g.

Wartość odżywcza odmiany liściastej:

• zawartość kalorii - 13 kcal;
• białka - 0,8 g;
• tłuszcze - 0,1 g;
• węglowodany - 1,9 g.

Korzystne funkcje

Przydatne właściwości selera:

• łagodzi stany zapalne;
• chroni komórki przed szkodliwym działaniem procesów oksydacyjnych;
• sprzyja szybkiej eliminacji nikotyny;
• wspiera odpowiedź immunologiczną;
• rozkłada tłuszcze;
• zwiększa libido;
• wzmacnia ściany naczyń włosowatych i naczyń krwionośnych;
• normalizuje ciśnienie krwi;
• niszczy płytki cholesterolowe;
• zwiększa hemoglobinę;
• zmniejsza objawy alergii;
• ma łagodne działanie przeczyszczające;
• tonizuje ciało;
• usuwa nadmiar płynu;
• zapobiega postępowi choroby Alzheimera;
• reguluje metabolizm;
• normalizuje cykl menstruacyjny;
• zmniejszyć nieprzyjemne objawy menopauzy.
• reguluje pracę przewodu żołądkowo-jelitowego;
• poprawia motorykę jelit.

Korzyści dla mężczyzn

Seler ma korzystny wpływ na zdrowie mężczyzn. Czereszkowy stymuluje produkcję męskiego hormonu androsteronu, który zwiększa potencję i libido. Regularne spożywanie korzenia i liści normalizuje ciśnienie krwi i odmładza organizm, zmniejsza drażliwość, uspokaja i poprawia pamięć.

Kobiety

Seler polecany jest kobietom do spożycia w celu utrzymania naturalnego piękna skóry, włosów i paznokci, redukcji złogów tłuszczu, normalizacji metabolizmu i równowagi wodno-solnej.

Roślina ma ujemną zawartość kalorii - organizm zużywa więcej energii na jej przetwarzanie, niż otrzymuje. Dzięki tej funkcji liście, ogonki i korzenie zaliczane są do diet niskokalorycznych. Sok z selera zmniejsza sieć naczyniową na nogach, zmniejsza prawdopodobieństwo rozwoju żylaków.

Dzieci

Seler jest dobry dla rosnącego ciała. Warzywa, korzenie i łodygi można wprowadzać do diety dziecka już od 7. miesiąca życia. Do tego czasu układ trawienny będzie gotowy do strawienia błonnika.

Umiarkowane spożycie produktu w dzieciństwie:

• wspomaga szybką regenerację uszkodzonej skóry;
• poprawia pracę układu trawiennego;
• zwiększa poziom żelaza;
• uśmierza ból;
• usuwa sole kwasu moczowego;
• pobudza apetyt;
• ma łagodne działanie uspokajające.

Normy i zasady konsumpcji

Norma spożycia selera wynosi 300 g dziennie. Produkt można spożywać na surowo, gotowany, pieczony, smażony, marynowany. Ogonki i liście dodawane są do świeżych sałatek warzywnych i owocowych. Korzeń dobrze komponuje się z marchewką, cebulą, ziołami i jabłkami.

Przed przygotowaniem korzenia odcina się cienką skórkę, miąższ kroi się w paski lub startuje. Sok z korzenia i ogonków liściowych pije się świeżo przygotowany.

Przepisy kulinarne

Zastosowanie selera w kuchni jest różnorodne. Świeże zioła i ogonki mają przyjemny, orzeźwiający smak, który wzbogaci każde danie z warzyw i mięsa. Suszone korzenie i zioła dodaje się do zup, barszczyków, bulionów, sosów i gulaszy.

Rada. O jakości selera łodygowego decyduje jego chrupkość. Podziel ogonek na dwie części. Jeśli usłyszysz chrupnięcie, masz seler doskonałej jakości, jeśli nie, odłóż produkt z powrotem.

Spróbuj zrobić ciekawą przekąskę z kalmarów, korzenia imbiru i selera. Aby to zrobić, przygotuj składniki:

• kalmary - 1 kg;
• Seler ogonkowy - 200 g;
• korzeń imbiru - 10 g;
• sos sojowy - 3 łyżki. l.;
• ocet winny - 2 łyżki. l.;
• wódka - 2 łyżki. l.;
• cebula - 1 szt .;
• ziele angielskie, mielony pieprz - do smaku;
• olej roślinny - 2 łyżki. l.

Przygotowanie:

1. Obierz kalmary z folii, usuń chitynowy talerz i pokrój w paski. Zanurz we wrzącej wodzie na 1-2 minuty i przełóż do miski z zimną wodą.
2. Ogonki pokroić na kawałki i włożyć do wrzącej wody na 1 minutę.
3. Cebulę obrać i pokroić w drobną kostkę.
4. Zetrzyj imbir na drobnej tarce.
5. Na patelni rozgrzej olej i podsmaż cebulę i imbir, aż będą przezroczyste.
6. Dodaj kalmary i seler na patelnię i smaż przez 2 minuty, mieszając.
7. Wlać sos sojowy, ocet, wódkę, doprawić mielonym pieprzem, wymieszać. Gotuj przez 2 minuty i podawaj.

Zastosowanie w medycynie ludowej

W medycynie ludowej jest często stosowany źródło. Świeży sok stosuje się w leczeniu zapalenia żołądka, wrzodów żołądka i chorób wątroby.

Część liścia poprawia stan, gdy dna i reumatyzm. Liście i pokruszony korzeń zalewa się wrzącą wodą i pozostawia na 3 godziny w termosie. Naparem nacieraj bolące miejsca i rób na jego podstawie kompresy.

Herbata z suszonych liści szybko usuwa nadmiar płynów z organizmu, rozpuszcza osady soli, leczy przeziębienia i uspokaja nerwy. Na 0,5 litra wrzącej wody weź 2 łyżki. l. surowce, gotować na małym ogniu przez 5-7 minut. Pij 1-2 szklanki herbaty dziennie.

Maść sporządzona z liści i ogonków ma działanie lecznicze. Stosuje się go w leczeniu ropnych ran, wysypek, wrzodów, pokrzywki, porostów i egzemy. Surowce mielono w maszynce do mięsa i mieszano z roztopionym masłem w stosunku 1:1. Maść nakłada się na skórę i przykrywa gazą. Produkt przechowywany jest w lodówce.

Aby pozbyć się alergii i bezsenności, korzeń uciera się i zalewa wodą o temperaturze pokojowej (2 łyżki/200 ml). Pozostaw na 3 godziny.

Na zapalenie żołądka i wrzody żołądka stosuje się wywar: 20 g rozdrobnionego korzenia zalać 250 ml wrzącej wody, gotować 10 minut, pozostawić na 12 godzin w termosie. Odwar pobiera się 2 łyżki. l. trzy razy dziennie.

Świeżo wyciśnięty sok z korzenia i ogonków zwiększa potencję. Bierze się 1-2 łyżeczki. dwa razy dziennie na pół godziny przed posiłkiem.

Przeciwwskazania i możliwe szkody

Nie zaleca się spożywania selera w czasie ciąży ze względu na ryzyko skurczów macicy. Produkt może zmieniać smak mleka matki, dlatego w okresie laktacji lepiej odłożyć jego użycie na później.

Osoby cierpiące na kamicę moczową nie powinny spożywać warzyw ze względu na ich wyraźne działanie moczopędne. Duże kamienie mogą przedostać się do moczowodu i zablokować jego przejście. Ponadto rozwój kamieni powoduje silny ból.

W przypadku zapalenia żołądka o wysokiej kwasowości i wrzodów żołądka w ostrej fazie seler jest przeciwwskazany - nawet w małych dawkach pogarsza stan ze względu na wysoką zawartość błonnika.

Uprawa i pielęgnacja

Seler korzeniowy i ogonkowy ma długi okres wzrostu, więc dla nich rozwój Odpowiednia jest metoda sadzonek. Materiał siewny szybko traci żywotność, a kiełkowanie zajmuje dużo czasu. Oznacza to, że zabiegi przedsiewne są niezbędne.

Nasiona moczy się przez jeden dzień w ciepłej wodzie, następnie zawija w gazę lub cienką bawełnianą wilgotną szmatkę i czeka, aż wykiełkują sadzonki. W ciepłym środowisku pojawiają się w ciągu tygodnia. Następnie nasiona umieszcza się w lodówce na 14 dni.

Seler wcześnielistny wysiewa się bezpośrednio do gruntu, odmiany późne mają okres wegetacyjny 80-100 dni, dlatego uprawia się je przez rozsady.

Podstawowe zasady udanej uprawy selera:

1. Ziele korzeni selera nie jest cięte.W przeciwnym razie nie powstanie zaokrąglona roślina okopowa, ale „myjka” korzeni.
2. Nie praktykuje się wysokiego Hillingu odmiany korzeni, aby nie powodować wzrostu korzeni bocznych.
3. Gdy roślina okopowa pojawi się nad powierzchnią, gleba jest grabiona, a pędy korzeniowe oczyszczane, aby uzyskać zaokrąglony kształt.
4. Sadzonki selera podlewa się w miarę wysychania gleby, bez nadmiernego podlewania. Nadmiar wilgoci powoduje rozwój procesów gnilnych w systemie korzeniowym.
5. Rośliny okopowe zbiera się po wyschnięciu wierzchołków.
6. Do uprawy selera ogonkowego odpowiednia jest gleba o odczynie obojętnym=6,8-7 lub lekko kwaśnym pH=5,6-6,0.
7. Sadzonki selera łodygowego sadzi się na obszarach po południowej stronie ogrodu.
8. Nasadzenia selera ogonkowego są regularnie przerzedzane. Pędy boczne są odcięte.
9. Na dwa tygodnie przed zbiorem łodygi owija się w papier w celu wybielenia. Seler ten ma delikatny smak bez goryczy.
10. Rośliny nawozi się nawozami potasowymi i azotowymi.
11. Wysiew nasion selera liściastego przeprowadza się po podgrzaniu gleby do +10°C.

Odmiany

Najlepsze odmiany korzenia selera: Albin, Globus, Delikatność, Egor, Esaul, Zvindra, Kaskade, Gribovsky, Maxim, Non Plus Ultra, Snow Globe, Yudinka, Apple.

Popularne odmiany selera liściastego: Kartuli, Wigor, Zakhar, Tender, Samuraj.

Odmiany ogonków samobielących: Tango, Malachit, Złoto, Triumf, Pascal.

Odmiany ogonków liściowych wymagające wybielenia: Męska waleczność, Crunch, Utah, Atlas.

Wniosek

Seler ma jedną cechę charakterystyczną – nie da się go niczym zastąpić ze względu na unikalny zestaw witamin i minerałów, rozpoznawalny korzenny aromat i bogaty smak.Regularne spożywanie zieleniny, korzeni i ogonków normalizuje stan chorób układu moczowo-płciowego i przewodu żołądkowo-jelitowego. Świeży sok z korzeni i łodyg łagodzi objawy żylaków, reumatyzmu i dny moczanowej. Wszystkie części rośliny wykorzystuje się w kuchni i medycynie ludowej.

Technologia uprawy roli jest prosta: regularne podlewanie, nawożenie, odchwaszczanie i spulchnianie gleby, obsypywanie pędów i usuwanie korzeni bocznych z roślin okopowych.