Jakie są klasy pszenicy i czym się od siebie różnią?

Ludzkość zna pszenicę od tysięcy lat – od czasów starożytnych wytwarzano z niej mąkę, którą następnie wypiekano chleb, produkowano alkohol i paszę dla zwierząt gospodarskich. Na tę uprawę przeznacza się miliony hektarów gruntów rolnych, a wraz ze wzrostem populacji obszar ten rośnie. Hodowcy opracowali setki odmian tego zboża o różnych cechach i właściwościach konsumenckich. Zwykłym konsumentom kojarzy się ta kultura z niekończącymi się polami, kłoskami, kombajnami, młynami, chlebem i słodyczami.

Tymczasem ta uprawa rolna ma wiele cech, o których niespecjalista wie bardzo mało lub wcale. W artykule dowiesz się jak klasyfikuje się pszenicę oraz w jaki sposób wykorzystuje się różne odmiany, rodzaje i odmiany zbóż.

Na jakie klasy dzieli się pszenicę?

Do określenia jakości ziarna stosuje się podstawową klasyfikację ziarna. Według kryteriów jakościowych pszenicę dzieli się na sześć klas - od pierwszej do szóstej. Pierwszy jest uważany za najlepszy, następnie klasyfikacja odbywa się w kolejności malejącej według wskaźników jakości i właściwości konsumenckich.

Zajęcia z kolei podzielone są na dwie grupy – grupę „A” i grupę „B”. Grupa „A” obejmuje trzy pierwsze klasy pszenicy (1., 2., 3. klasa). Grupa „B” obejmuje dwie klasy (klasy IV i V). Klasa 6 jest samodzielna i reprezentuje ziarno najniższej jakości z dużą ilością gruzu, zanieczyszczeń i wadliwych ziaren.

Jak zdefiniować klasę

Klasę upraw określa się na podstawie cech ziarna (zawartość glutenu, białka, obecność zanieczyszczeń, resztek, ziarno uszkodzone i chore itp.).

Głównymi wskaźnikami określającymi klasę są następujące parametry: szklistość, zawartość glutenu i białka.

Szklistość - jest to wskaźnik charakteryzujący właściwości mączne ziarna - jego zdolność ziarnotwórczą oraz udział wysokiej jakości mąki z niego wyprodukowanej. Według wskaźnika szklistości uprawa ta dzieli się na szklistą, częściowo szklistą i mączną. Szklistość określa się poprzez przecięcie ziarna i badanie go za pomocą diafanoskopu.

Gluten to procentowa zawartość grupy białek zapasowych w zbożach, która decyduje o smaku i właściwościach wypiekowych ziarna. Zawartość glutenu i białka określa się metodami laboratoryjnymi.

Tabela porównawcza cech

Ziarno porównuje się klasowo na podstawie jego głównych cech - zawartości białka, zawartości glutenu, wskaźnika odkształcenia glutenu, liczby opadania (wskaźnik zawartości alfa-amylazy), charakteru ziarna (gęstości), grupy glutenu.

Główne różnice pomiędzy różnymi klasami przedstawiamy w tabeli:

Kultura klas wyższych jest najbardziej ceniona na rynku, dlatego kraje najbardziej rozwinięte z reguły starają się specjalizować w produkcji zboża najwyższej kategorii (pierwszej, drugiej, trzeciej klasy). Wolą kupować pszenicę paszową (paszową) z krajów mniej rozwiniętych.

Typy

Oprócz powyższej klasyfikacji kulturę dzieli się na miękką i twardy odmiany, a także według rodzaju siewu - na zima i wiosna.

Miękkie i twarde

Odmiany pszenicy miękkiej i durum różnią się wyglądem kłosów i ziaren (w przypadku pszenicy miękkiej łodygi są cienkie i puste na całej długości, w przypadku pszenicy twardej łodygi są grube, wypełnione luźnym miąższem), ziarna pszenicy miękkiej są mączne, konsystencja szklista lub półszklista, kolor od białego do ciemnoczerwonego Pszenicę miękką uprawia się w rejonach o klimacie wilgotnym (gdzie są gwarantowane opady), natomiast pszenicę twardą uprawia się w rejonach o klimacie suchym.

Odmiany durum mają mniejsze i twardsze ziarna o żółtawym lub brązowym kolorze. Skrobia z pszenicy miękkiej ma bardziej miękkie i większe ziarna, przez co jej mąka jest bardziej krucha, słabo wchłania płyn i jest podatna na twardnienie, dlatego wykorzystuje się ją do wyrobu wyrobów cukierniczych.

W pszenicy durum ziarna skrobi są twarde i drobne, wytworzona z niej mąka ma drobnoziarnistą strukturę o dużej zawartości glutenu, dobrze wchłania wodę, nie czerstwieje przez długi czas i jest wykorzystywana do produkcji makaronów .

Odniesienie. Pszenica durum zawiera więcej glutenu, ma większą szklistość, jest mniej podatna na choroby i jest mniej podatna na choroby szkodniki, nie kruszy się, ale daje niższy plon (o ok. 2 centy z hektara).

Zima i wiosna

Zima pszenicę wykorzystuje się w regionach o wyraźnej sezonowości. Rośliny ozime wysiewa się pod koniec lata lub na początku jesieni, a wraz z nadejściem chłodów ma czas, aby bardzo dobrze urosnąć. zaszczepić się i kiełkuje, a wiosną wznawia swój wzrost i dojrzewa wcześniej niż wiosną.Ma wysoką bezpretensjonalność i produktywność (w tym wskaźniku jest o 20-25% wyższy niż wiosna).

Roślinę jarą wysiewa się wiosną, latem przechodzi ona pełny cykl rozwojowy i jesienią daje plon. Dobrze przystosowuje się do każdych warunków, stosuje się go także w przypadku całkowitego lub częściowego utraty pszenicy ozimej do siewu wiosennego („dosiew”).

Zastosowanie pszenicy w zależności od jej klasyfikacji

Pszenica pierwszej, drugiej i trzeciej klasy (grupa „A”) jest uważana za żywność i jest wykorzystywana w przemyśle mielenia mąki i pieczenia do produkcji różnych wyrobów piekarniczych. Zboża tej grupy są szeroko eksportowane.

Pszenica czwartej i piątej klasy (grupa „B”) jest również uważana za żywność i służy do produkcji różnych zbóż i makaronów.

Pszenica szóstej klasy zaliczana jest do pasz (najniższej jakości) i wykorzystywana jest do produkcji różnorodnych pasz i dodatków żywieniowych dla zwierząt hodowlanych.

Kraje o rozwiniętej hodowli zwierząt i przemyśle wolą importować zboża paszowe, ponieważ specjalizuje się w nich rolnictwo zbożowe rozwój pszenica najwyższej jakości.

Wniosek

Znajomość klasyfikacji pszenicy i obszarów jej zastosowań jest konieczna zarówno dla ogólnego rozwoju, jak i dla prawidłowego wyboru polityki zakupowej przy zakupie dużych ilości pszenicy oraz produkcji z pszenicy produktów spożywczych i paszowych.