Cechy sadzenia i pielęgnacji wiciokrzewu na Uralu

Pomimo mrozoodporności wiciokrzewu, nie wszystkie odmiany tej rośliny nadają się do uprawy w surowym klimacie Uralu. Istnieją również pewne cechy przygotowania miejsca, wyboru sadzonek i terminu ich sadzenia. W tym artykule porozmawiamy o wszystkich niuansach uprawy wiciokrzewu na otwartym terenie na Uralu.

Cechy klimatu i uprawy wiciokrzewu na Uralu

Ural znajduje się w głębinach Eurazji i jest daleko od oceanów. Od północy graniczy z morzami polarnymi, a od południa z kazachskimi stepami. Klimat tego regionu charakteryzuje się typowo górskim, na równinach kontynentalnym. Na zachodzie Uralu ze względu na więcej opadów obserwuje się umiarkowaną wilgotność, na wschodzie klimat jest suchy kontynentalny.

Średnia temperatura powietrza w południowej części Uralu waha się od +20°C latem i -16°C zimą, w północnej części odpowiednio +8°C i -22°C. Część polarną charakteryzują długie (około 8 miesięcy), mroźne zimy i krótkie (maksymalnie 1,5 miesiąca) lata.

Do uprawy Odmiany wiciokrzewu są odpowiednie na Uraluodporna na suszę, niskie temperatury powietrza, przymrozki powrotne do -5...-8°C, roztopy zimowe i choroby grzybowe.

Jakie odmiany wiciokrzewu nadają się do uprawy na Uralu

Rozważmy kilka odmian wiciokrzewu, które nadają się do uprawy w warunkach klimatycznych Uralu.

Kopciuszek

Krzak Liście o wysokości 0,5-0,7 m, jasnozielone. Ciemnoniebieskie jagody o długości 2 cm i wadze 0,7-1,7 g dojrzewają na początku czerwca. Smak jest słodki z posmakiem truskawkowym.Wydajność – do 5 kg na krzak.

Amfora

Krzew dorasta do 1,5 m wysokości, liście są szmaragdowe, owłosione. Wydajność – 2 kg na krzak. Owoce dojrzewają w drugiej połowie czerwca, ważą 1,5 g, osiągają długość 2 cm, są słodkie, z lekką kwaskowatością.

Duma Bakchara

Jagody do 5 cm długości i wadze 3 g dojrzewają pod koniec lipca. Wydajność – do 4 kg na krzak. Smak jest słodko-kwaśny, z goryczką. Wysokość krzewów 1,6 m.

Truskawka

Krzewy osiągają wysokość 2 m, liście są wydłużone lub owalne. Jagody mają kształt dzbana, ważą około 2 g, są ciemnofioletowe, mają soczysty słodki miąższ i aromat truskawkowy. Dojrzewają w drugiej dekadzie czerwca. Wydajność – 2-3 kg na krzak.

Amazonka

Zbiór dojrzewa 20 czerwca, jagody mają kształt dzbana, ważą około 1 g, są słodkie z lekką goryczką. Wydajność – do 1,5 kg na krzak.

Bazhovskaya

Krzewy osiągają wysokość 2 m, liście są duże, ciemnozielone. Jagody ważą około 1 g, są beczkowate i wydłużone, mają słodki smak bez goryczy, dojrzewają pod koniec czerwca. Wydajność – 1,5-2,5 kg na krzak.

Altówka

Krzewy osiągają wysokość 2 m, owocowanie rozpoczyna się w połowie czerwca. Jagody są owalne, wydłużone, koloru ciemnoniebieskiego, ważą 1,1 g. Smak jest słodko-kwaśny, z lekką goryczką. Wydajność – do 4 kg na krzak.

Sadzenie i pielęgnacja wiciokrzewu na Uralu

Pomimo bezpretensjonalności kultury, rosnący wiciokrzew na Uralu ma swoją własną charakterystykę dotyczącą wyboru sadzonek, przygotowania miejsca i terminu sadzenia.

Wybór miejsca w ogrodzie i przygotowanie dołków

Do sadzenia wiciokrzewu należy wybrać miejsce chronione przed zimnymi wiatrami i przeciągami, położone na równinie lub wzgórzu, aby uniknąć zastoju wody po stopieniu śniegu. Poziom wód gruntowych znajduje się co najmniej 2 m od powierzchni gleby.

Jest to roślina światłolubna, dlatego miejsce powinno być dobrze oświetlone. W półcieniu wiciokrzew sadzi się tylko na południowym Uralu, gdzie latem gleba nagrzewa się do +50°C.

Przygotowanie do lądowania

Biorąc pod uwagę warunki klimatyczne Uralu, przy zakupie materiału do sadzenia preferowane są okazy 3- lub 4-letnie - szybciej dostosowują się do nowych warunków i wcześniej zaczynają owocować. Zdrowe sadzonki mają rozwinięte, dobrze rozgałęzione korzenie, 3-4 elastyczne pędy o długości 40 cm i wiele rozwiniętych pąków.

Rośliny sprzedawane są z zamkniętym (w pojemnikach) lub otwartym systemem korzeniowym. W pierwszym przypadku gleba powinna być czysta, bez płytki nazębnej wokół korzeni. Jeśli są otwarte, przed sadzeniem są traktowane środkami grzybobójczymi (Fitosporin-M, Baktofit) lub przez 15 minut. namoczone w 1% roztworze nadmanganianu potasu, aby zapobiec gniciu korzeni i innym chorobom.

Na 2 tygodnie przed sadzeniem teren przekopuje się łopatą i oczyszcza z chwastów i resztek roślinnych.

Wymagania glebowe

Wiciokrzew dobrze rośnie na pożywnej glebie o dobrym napowietrzeniu, przepuszczalności wilgoci i neutralnej kwasowości. Najlepszą opcją jest gleba gliniasta i gliniasta.

Ze względu na fakt, że gleba na Uralu jest przeważnie ciężka gliniasta, podczas przygotowywania dołków do sadzenia do każdego dołka dodaje się 8 kg grubego piasku i próchnicy.

Terminy, schemat i zasady sadzenia

Ze względu na wczesną i długą zimę optymalnym czasem sadzenia wiciokrzewu na Uralu jest koniec wiosny i początek lata, jeśli mówimy o sadzonkach z otwartym systemem korzeniowym lub miesiąc przed przymrozkami w przypadku sadzenia roślin w pojemnikach .

Jak sadzić wiciokrzew jesienią na Uralu:

1. Na przygotowanym terenie wykop doły do ​​sadzenia o szerokości 1 m i głębokości 1 m.
2. Na dnie każdego z nich ułóż warstwę drenażu wykonaną z drobnych kamyczków lub łamanych cegieł o grubości 15-20 cm.
3. Do dołków dodać 50 g soli potasowej i superfosfatu.
4. Uformuj wzniesienie na środku dołka, umieść na nim sadzonkę i wyprostuj korzenie.
5. Przykryj rośliny ziemią, tak aby szyja korzeniowa była zakopana na głębokość 3 cm.
6. Zagęścić glebę i podlać sadzonki w ilości 10 litrów wody na każdą sadzonkę.
7. Ściółkuj pień drzewa trocinami, gałęziami świerkowymi, torfem, trawą lub mchem torfowcem.

Odległość między krzakami powinna wynosić około 2 m.

Cechy uprawy

Wiciokrzew podlewa się w miarę wysychania gleby, wydając 20-30 litrów osadzonej wody na każdym krzaku. Podlewanie jest szczególnie ważne w okresie kwitnienia i tworzenia owoców – brak wilgoci w tym okresie prowadzi do spadku plonu.

Odniesienie. Aby ograniczyć parowanie wilgoci, glebę w kręgu pnia drzewa ściółkuje się torfem, mchem lub trocinami.

Po podlaniu gleba jest spulchniana, aby poprawić dostęp wilgoci, tlenu i składników odżywczych do korzeni. Jednocześnie przeprowadza się odchwaszczanie i usuwanie chwastów, co pobiera z gleby wilgoć, przydatne mikro- i makroelementy i tworzy sprzyjające środowisko do rozwoju choroby i szkodniki.

Każdej wiosny przeprowadza się cięcie sanitarne, usuwając wszystkie pędy suche i uszkodzone, a jesienią - cięcie formujące: wycina się gałęzie rosnące wewnątrz korony, a słabe skraca się do 20 cm lub przycina do nasady, tak aby pędy korona składa się z pędów mocnych i dobrze owocujących.

Kiedy krzewy osiągną wiek 10 lat, wykonuje się przycinanie przeciwstarzeniowe. Wszystkie stare i słabo owocujące gałęzie przycina się aż do pnia, pozostawiając na krzaku 10-15 młodych pędów.

Zaczynają karmić krzaki 2 lata po posadzeniu. Aby to zrobić, wykop bruzdę w kręgu pnia drzewa, aby zastosować nawozy płynne:

• wiosną (zanim pąki pęcznieją) – roztwór mocznika (20 g na 10 litrów wody);
• podczas kwitnienia - roztwór popiołu drzewnego (200 g na 10 l);
• okres owocowania - roztwór potasowo-fosforowy (50 g superfosfatu i soli potasowej na 10 litrów wody).

Brak składników odżywczych negatywnie wpływa na jakość i ilość plonów.

Zapylacze

Ze względu na długie i mroźne zimy na Uralu odmiany zapylaczy dobierane są na podstawie terminu kwitnienia wiciokrzewu.

Zatem najlepszymi zapylaczami dla Kopciuszka są Azure, Gerda i Fire Opal; dla Amfory - Altówka, Nimfa, Fiołek i Malwina; za Dumę Bakchara – Silginka, Błękitne Wrzeciono, Błękitny Ptak, Córka Olbrzyma i Bakchar Olbrzym; dla Truskawki - Zachwyt i Sukces.

Odniesienie. Lepiej sadzić w pobliżu co najmniej 4 różne odmiany.

Zwalczanie chorób i szkodników

Kultura charakteryzuje się dobrą odpornością. Choroby rozwijają się tylko w wyniku naruszenia zasad sadzenia lub pielęgnacji, na przykład nadmiernego podlewania, nadmiernego nawozu lub silnego przycinania.

Na wiciokrzew wpływają różnego rodzaju plamy wywołane przez grzyby lub zgnilizna korzeni, która rozwinęła się w wyniku podmoknięcia gleby.

Aby zwalczać choroby grzybowe, krzewy są traktowane środkami grzybobójczymi („Agat”, „Albit”, „Alirin-B”, „Trichodermin”, „Fitosporin-M”, „Planzir”). W celu zapobiegania rośliny opryskuje się roztworem mieszaniny Bordeaux. Na Uralu odbywa się to wczesną wiosną, przed rozpoczęciem sezonu wegetacyjnego.

Wśród szkodników mszyce są niebezpieczne. Z powodu ataku tych owadów pędom brakuje składników odżywczych, liście więdną i opadają.Aby pozbyć się mszyc, krzewy traktuje się naparami czosnku lub wrotyczu pospolitego i środkami owadobójczymi (Akarin, Aktara, Decis, Tanrek).

Ważny! Opryskiwanie przeprowadza się dopiero po zbiorach.

Przygotowanie wiciokrzewu na zimę Uralu

Mrozoodporne odmiany wiciokrzewu, nadające się do uprawy na Uralu, tolerują spadki temperatury powietrza do -35...-50°C, dlatego dorosłe krzewy nie potrzebują schronienia na zimę.

Pod koniec jesieni wszystkie słabe lub uszkodzone gałęzie są przycinane, dolne pędy pagórkowate, pień drzewa oczyszczany z resztek roślinnych i ściółkowany gałązkami świerkowymi, aby chronić krzewy przed gryzoniami.

Młode sadzonki na zimę przykrywa się gałęziami iglastymi.

Reprodukcja

Do rozmnażania wiciokrzewu na Uralu stosuje się metody wegetatywne: sadzonki zielone i zdrewniałe, nakładanie warstw i dzielenie krzewu.

Zielone sadzonki zbiera się w połowie maja, wycinając pędy roczne na kawałki o długości 10-12 cm, tak aby każdy miał 2-3 pąki. Górne cięcie wykonuje się prosto, dolne pod kątem ostrym 8 cm poniżej międzywęźla. Sadzonki traktowane stymulatorem wzrostu (Kornevin), sadzone pod kątem w pojemniku z mokrym piaskiem i pokryte polietylenem. Rośliny zakorzeniają się po 15-20 dniach, jesienią sadzi się je na otwartym terenie.

Zdrewniałe sadzonki o długości 15-18 cm uzyskuje się wiosną z mocnych i zdrowych pędów rocznych, które jesienią wycina się z krzaków, wkłada do lodówki lub zakopuje w ogrodzie w celu przechowywania na zimę. Przed sadzeniem sadzonki moczy się w roztworze korzeniowym („Heteroauxin”) i sadzi pod kątem w mokrym piasku, pogłębiając się tak, aby na powierzchni pozostał tylko 1 pączek. Zakorzenienie następuje za miesiąc.

Do rozmnażania warstwowego na początku wiosny wybiera się z krzaka mocne pędy boczne, przygina je do ziemi i zasypuje ziemią na głębokość 5-6 cm, pozostawiając wierzchołek pędu. Latem do warstw regularnie dodaje się glebę, podlewa i spulchnia. Jesienią sadzonkę oddziela się od rośliny matecznej i sadzi w stałym miejscu.

Dzieląc krzak, rośliny starsze niż 8 lat wykopuje się i dzieli nożem lub siekierą na kilka części, tak aby każda miała własne pędy z korzeniami.

Trudności w uprawie

Problemy przy uprawie wiciokrzewu na Uralu:

• jagody tworzą się małe i kwaśne - rośliny nie miały wystarczającej ilości składników odżywczych i światła;
• krzewy praktycznie się nie rozwijają, liście więdną i opadają - oznaki gnicia korzeni z powodu nadmiernego podlewania, stagnacji wilgoci lub bliskości wód gruntowych;
• pojawienie się plam na blaszkach liściowych jest objawem chorób grzybowych.

Wniosek

Ural charakteryzuje się surowym klimatem, ale dzięki pracy hodowców istnieje wiele odmian wiciokrzewu nadających się do uprawy w warunkach tego regionu. Aby doświadczenie było pozytywne, należy zwrócić uwagę na wybór odmiany, przygotowanie miejsca i przestrzeganie terminów sadzenia, które różnią się od innych obszarów.