Wiciokrzew jadalny odmiany „Łebieduszka” do spożycia na świeżo i do przygotowania deserów

Lebedushka jest daleka od nowej odmiany wiciokrzewu, ale jej popularność wśród letnich mieszkańców pozostaje stabilna. Wyjaśnia to jego pozytywne cechy, w tym nie tylko przyjemny smak owoców, ale także mrozoodporność, bezpretensjonalność i dekoracyjny wygląd krzewów.

Co to za rodzaj wiciokrzewu?

Lebedushka to średnio dojrzewająca odmiana wiciokrzewu jadalnego. Dopuszczony do uprawy we wszystkich regionach.

Owocowanie rozpoczyna się 3-4 lata po posadzeniu, średni plon wynosi 40 szt./ha. Owoce mają gęsty miąższ, co korzystnie wpływa na zachowanie jakości i możliwość transportu.

Krótka historia pochodzenia i dystrybucji

Głównie wiciokrzew rośnie na półkuli północnej. Większość krzewów ma charakter ozdobny - pojawiające się na nich owoce nie są spożywane. Roślinę zaczęto uprawiać na początku XX wieku. W tym czasie hodowcy opracowali wiele jadalnych odmian, z których jedną jest Lebedushka.

To wiciokrzew z linii kamczackiej. Odmiana została wyhodowana przez hodowców Ogólnorosyjskiego Instytutu Zasobów Genetycznych Roślin im. N.I. Vavilova (St. Petersburg) na podstawie wiciokrzewu Pavlovskaya i sadzonek formy nr 21-1.

Odmiana została wpisana do Państwowego Rejestru Rosji w 1999 roku.

Charakterystyka i opis krzewów

Łabędź to energiczny (wysokość ok. 2 m), umiarkowanie rozłożysty krzew o zaokrąglonej koronie i prostych, mocnych gałęziach.Młode pędy są gładkie i mają brązowo-zielony odcień, kora starszych jest bardziej brązowa i z czasem łuszczy się.

Liście są duże, wydłużone, owalne, ze spiczastą podstawą i wierzchołkiem, lekko wypukłe, w kolorze intensywnej zieleni.

W okresie kwitnienia, które przypada na początek maja, w kątach liści pojawiają się średniej wielkości żółtawe kwiaty, ułożone parami.

Odniesienie. Projektanci krajobrazu często wykorzystują tę odmianę wiciokrzewu do ozdabiania ogrodów i tworzenia żywopłotów.

Odporność na temperaturę

Krzewy wytrzymują spadki temperatur do -40...-50°C i nie boją się wiosennych przymrozków powrotnych. Nie wymagają schronienia nawet wtedy, gdy rosną w północnych regionach.

Odporność na wilgoć i suszę

Odmiana charakteryzuje się średnim stopniem odporności na suszę. Oznacza to, że krzewy tolerują brak podlewania przez miesiąc i nadal owocują, ale przy dłuższym braku wilgoci plon spada, jagody tracą na wadze, a w ich smaku pojawia się gorycz.

Przy nadmiernym podlewaniu i stojącej wilgoci istnieje ryzyko gnicia systemu korzeniowego.

Odporność na choroby i szkodniki

Odmiana jest odporna na większość choroby, ale w przypadku naruszenia wymagań agrotechnicznych mogą rozwinąć się:

• mączniak;
• cercospora;
• wirus mozaiki;
• rak bakteryjny.

Wśród szkodników największym zagrożeniem dla Lebeduszki są mszyce, istnieje również ryzyko uszkodzenia przez roztocza, paluszki i gąsienice.

Charakterystyka i opis owoców

Jagody są wydłużone, cylindryczne, beczkowate, dorastają do 2,7 cm długości i ważą 1,2-1,6 g. Skórka jest gęsta, grudkowata, koloru niebieskawo-niebieskiego z lekkim nalotem woskowym.

Miąższ beżowy z zielonkawym odcieniem, gęsty i chrząstkowaty. Ma słodko-kwaśny smak i delikatny, przyjemny aromat.

Owoce zawierają 8,4% cukru, 2% kwasu, 63,6 mg kwasu askorbinowego, a także jod, cynk, krzem, pektynę, potas, witaminy A, C, B.

Obszary ich zastosowania

Owoce Lebieduszki wyróżniają się uniwersalnym zastosowaniem. Nadają się do spożycia na świeżo, mrożenia, sporządzania kompotów, soków, konfitur, dżemów i innych rodzajów konserwowania. Wykorzystuje się je także jako nadzienie do wypieków oraz do produkcji domowych win.

Liście i gałęzie wykorzystywane są w medycynie ludowej do sporządzania wywarów i naparów leczniczych.

Zalety i wady odmiany

Zalety wiciokrzewu Lebieduszki:

• przyjemny deserowy smak i bogaty skład chemiczny jagód;
• dobra przenośność;
• dekoracyjny wygląd krzewów i możliwość ich wykorzystania w projektowaniu krajobrazu;
• mrozoodporność;
• wczesne owocowanie;
• możliwość uniwersalnego wykorzystania owoców;
• powolny rozwój pędów w pierwszych latach życia;
• dobra odporność na choroby i szkodniki;
• niskie kruszenie.

Wady odmiany:

• podatność na ataki mszyc;
• trudne zbiory;
• obecność kwaśności w smaku.

Technologia uprawy

Pomimo bezpretensjonalności i odporności odmiany, aby uzyskać zdrowe, obficie owocujące krzewy, wymagana jest odpowiednia pielęgnacja i komfortowe warunki.

Do sadzenia nadają się sadzonki o długości 35-40 cm z zamkniętym systemem korzeniowym i 3-4 mocnymi pędami.

Odniesienie. Aby krzewy z otwartym systemem korzeniowym lepiej się zakorzeniły, przed sadzeniem umieszcza się je w roztworze stymulatora wzrostu (Epin, Kornevin) na 2-3 godziny.

Optymalne warunki

Wiciokrzew sadzi się w miejscu osłoniętym od wiatru i dobrze oświetlonym.. W półcieniu krzewy dobrze rosną i rozwijają się, ale brak światła negatywnie wpływa na plon i smak jagód.

Nadmierne nawilżanie jest szkodliwe dla systemu korzeniowego roślin. Dlatego wybierając miejsce do sadzenia, sprawdź poziom wód gruntowych - musi znajdować się co najmniej 1 m od powierzchni ziemi.

Łabędź preferuje gleby lekkie, żyzne, o dobrym napowietrzeniu, przepuszczalności wilgoci i niskiej lub neutralnej kwasowości. Najlepszą opcją jest gleba średnio lub lekko bielicowa, glina lub piaskowiec.

Daty i zasady lądowania

Łabędź sadzi się wiosną (marzec) lub późnym latem i wczesną jesienią (sierpień-wrzesień).

Odniesienie. Sadzone wiosną krzewy często chorują, opóźniają wzrost i nie mają czasu na przystosowanie się do początku wczesnego sezonu wegetacyjnego.

Wzór sadzenia:

1. Wykop doły do ​​sadzenia o wymiarach 40x40 cm.
2. Wypełnij dno warstwą drenażu z łamanych cegieł, kamyków lub gruzu.
3. Posyp na wierzch mieszaniną składników odżywczych (połowa wykopanej gleby, 2 wiadra kompostu, 1 litr popiołu, 50-60 g superfosfatu).
4. Uformuj wzgórek ziemi pośrodku, posadź na nim sadzonkę i wyprostuj jej korzenie.
5. Wypełnij wszystkie puste przestrzenie w otworze i podlej wodą (zużycie wody - 2 wiadra na krzak).
6. Gdy po podlaniu gleba opadnie, dodaj więcej mieszanki składników odżywczych, tak aby szyja korzeniowa została zakopana na głębokość 2-3 cm.

Odległość między krzewami powinna wynosić co najmniej 1 m, między rzędami - 2 m.

Dalsza opieka

Wiciokrzew podlewa się 1-2 razy w tygodniu, wlewając pod każdy krzak 10-15 litrów wody. Częstotliwość podlewania zwiększa się w miarę potrzeb, na przykład w gorące i suche lata.

Odniesienie. Aby zatrzymać wilgoć w glebie, ściółkuje się ją torfem.

Po podlaniu lub deszczu glebę rozluźnia się, aby poprawić nasycenie korzeni wilgocią i tlenem, oraz odchwaszcza, usuwając chwasty zagęszczające teren.

Rośliny zaczynają być karmione 1-2 lata po posadzeniu. Wiosną pod każdy krzak podaje się 5-8 kg obornika, jesienią – złożone nawozy mineralne, najlepiej o dużej zawartości potasu i fosforu.

Wiosną (przed otwarciem pąków) i jesienią (przed przymrozkami) przeprowadza się cięcie sanitarne, usuwając z krzaków stare, uszkodzone i wrastające do wewnątrz gałęzie. W przypadku krzewów starszych niż 7 lat odmładzanie przeprowadza się co 3 lata przycinanie – jesienią odetnij wszystkie pędy, pozostawiając kikuty o długości 30-40 cm.

Możliwe problemy, choroby, szkodniki

Choroby, które mogą dotknąć Łabędzia:

Wśród szkodników tej odmiany szczególnie niebezpieczne są mszyce. Aby temu zapobiec, rośliny opryskuje się naparem czosnkowo-pieprzowym. Jeżeli owady zaatakowały już krzaki, należy je potraktować środkami owadobójczymi (Aktara, Biotlin, Iskra).

Rośliny mogą być również atakowane przez roztocza, skrzydełka i gąsienice. Do ich zwalczania stosuje się preparaty owadobójcze (Inta-Vir, Actellik).

Odniesienie. Stosowanie środków owadobójczych jest dozwolone tylko przed pączkowaniem i po zbiorach.

Zimowanie

Zaczynają się rośliny przygotować się na zimę na początku października. W tym celu przycina się krzewy, a ziemię na tym terenie odchwaszcza i oczyszcza z resztek roślinnych i innych zanieczyszczeń biologicznych, aby uniknąć ryzyka szkodników i chorób grzybiczych.

Następnie glebę rozluźnia się, stosuje nawozy fosforowo-potasowe, posypuje środkami grzybobójczymi (Vectra, Gamair) i insektycydami (Akarin, Aktara), aby zapobiec chorobom i pojawianiu się owadów, oraz ściółkuje torfem.

Krzewy dobrze znoszą mróz i nie potrzebują schronienia.

Reprodukcja

Łabędź rozmnaża się przez sadzonki zielone lub zdrewniałe, nakładając warstwy i dzieląc krzew.

Latem po zbiorach ze środkowej części pędów wycina się zielone sadzonki o długości 7-12 cm, tak aby każde miało 4 międzywęźla z pąkiem i liściem. Jesienią lub wczesną wiosną przygotowuje się zdrewniałe sadzonki z 3-5 międzywęźlami na każdej.

Sadzonki traktuje się stymulatorem wzrostu (Kornevin), umieszcza w mieszance torfowo-piaskowej (proporcje 1:2), pogłębia o 2-4 cm, a pojemnik z roślinami przykrywa polietylenem. Gleba jest podlewana codziennie, a szklarnia jest wentylowana. Sadzonki zapuszczają korzenie po 2-3 tygodniach.

W przypadku roślin dojrzałych stosuje się metodę podziału. Krzewy wykopuje się, system korzeniowy dzieli się na kilka części, sadzonki traktuje się roztworem popiołu, a następnie sadzi w stałym miejscu.

Aby rozmnażać się warstwowo, należy wybrać mocny pęd rosnący poniżej, przygiąć go do ziemi i wkopać. Kiedy utworzy niezależny system korzeniowy, oddziela się go od krzewu matecznego i sadzi w ziemi.

Cechy uprawy tej odmiany, w zależności od regionu

Technologia uprawy Lebeduszki nie zależy od regionu, zmienia się tylko optymalny czas lądowania sadzonki. Tak więc w klimacie umiarkowanym lepiej sadzić rośliny w połowie września, a w regionach południowych - na początku października.

Odniesienie. W przypadku sadzenia wiosennego kierują się czasem topnienia śniegu.

Odmiany zapylaczy

Ta uprawa jest samosterylna, dlatego w pobliżu sadzi się odpowiednie odmiany zapylające.

Najlepsze zapylacze dla łabędzia:

• Kamczadałka;
• Morena;
• Niebieski ptak;
• Malwina;
• Niebieskie wrzeciono.

Odniesienie. Aby zwiększyć prawdopodobieństwo zapylenia, w pobliżu sadzi się 3-6 różnych odmian.

Recenzje letnich mieszkańców

Ogrodnicy polubili tę odmianę, o czym świadczą pozytywne recenzje.

Maria, Ufa: „Uprawiam Lebeduszkę dla siebie, plony nie są na tyle wysokie, aby wystarczyły na sprzedaż. Lubię tę odmianę, ponieważ daje bardzo smaczne i zdrowe jagody, które nie opadają bezpośrednio po dojrzewaniu. Krzewy są bardzo piękne, mam ich cały żywopłot na swojej posesji. Jedyną wadą tej odmiany jest podatność na mszyce.”

Natalia, Woroneż: „Uprawiam ten wiciokrzew od ponad 6 lat, próbowałem innych odmian, ale jakoś nie zapuściły u mnie korzeni. Kocham łabędzia za jego duże, smaczne owoce, mrozoodporność i bezpretensjonalność.”

Wiktoria, Niżniewartowsk: „Ponieważ na tym terenie rośnie kilka odmian wiciokrzewu, z całą pewnością mogę powiedzieć, że najbardziej kocham Lebieduszkę. Roślina całkowicie bezpretensjonalna, nie trzeba jej nawet okrywać na zimę. Najważniejsze jest regularne podlewanie i przycinanie suchych gałęzi. Krzewy są bardzo piękne, a jagody smaczne i zdrowe.”

Wniosek

Łabędź to jedna z pierwszych odmian wiciokrzewu jadalnego, którą wyhodowali hodowcy. Pomimo nie najwyższej wydajności, wielu letnich mieszkańców woli ją uprawiać.Wyjaśnia to bezpretensjonalność, mrozoodporność krzaków i przyjemny smak dużych jagód.